Bölüm 58

“Şehit askerlerin ruhları, karanlık habercinin çağrısına kulak verin ve varlığınızı ortaya çıkarın!” Han Shuo aniden geçide doğru koşarken büyülü bir büyü söylemeye başladı.

Büyüsü bittikten sonra geçitte sıradan, iskelet gibi bir savaşçı belirdi. İskelet savaşçının ortaya çıktığını gören Han Shuo, hemen zihinsel gücünü yoğunlaştırdı ve bir emir verdi: onları soyun.

Bu iskelet savaşçı, Han Shuo’nun büyülü yuanla rafine ettiği savaşçı değildi. Hızı ve gücü küçük iskeletle kıyaslandığında çok sönük kalıyordu. Hatta hareket ettiğinde kemikleri gıcırdıyor ve birbirine sürtüyordu.

Yedi kemik çıkıntılı mürekkep siyahı küçük iskelet, Babil Sihir ve Güç Akademisi’nde çok fazla rahatsızlığa neden olmuştu. Eğer birisi küçük iskeleti çağıranın kendisi olduğunu öğrenirse, bu onun için bir dizi soruna yol açacaktı. Bu nedenle Han Shuo şu anda küçük iskeletin ortaya çıkmasına izin vermeye cesaret edemedi.

“Herkes acele etsin, aksi takdirde tüm eşyalar başkası tarafından alınacaktır!” Geride kalanlar arasında hafif binbaşıdan Irene de vardı. Han Shuo ve diğerlerinin hızla aşağı indiğini fark ettiğinde hemen seslendi ve onu takip etti.

Nekromansi binbaşı tarafında, Fanny, Lisa ve diğerleri ilk önce Han Shuo’nun iskelet bir savaşçıyı çağırdığını gördüklerinde başladılar ve sonra hemen akıllarını topladılar. Neşeli ifadeler taşıyorlardı ve aynı zamanda iskelet savaşçıları çağırmaya başladılar.

Ondan fazla iskelet savaşçı Fanny, Lisa ve diğerleri tarafından aniden çağrıldı. İskelet savaşçıların hepsi zihinsel güçlerinden gelen komutlar altında kemikli ellerini uzattılar ve yerdeki dev çantaları almaya başladılar.

Kurt binicisinin çantalarındaki kaynakların tümü önceki baskınlar yoluyla elde edilmişti. Artık ork kurt binicilerinin hepsi öldüğünden, bu çantaların bir sahibi yoktu ve doğal olarak onu ilk kim yakalarsa bedava oyun haline geldi. Han Shuo açısından, savaş gücünden yoksun iskelet savaşçıların sonunda bir faydası oldu. Hızları yavaş olmasına rağmen hâlâ her iskelet savaşçının elinde bir çanta sallanıyordu.

Efendileri Han Shuo, Fanny, Lisa ve diğerleri doğal olarak boş durmadılar. Herkesin elinde bir çanta vardı ve Han Shuo kanarya yiyen kediye benzeyen dört çanta bile almıştı.

Han Shuo ve diğerleri, kurt binicilerinin geçitte geride bıraktıkları ganimetlerin yüzde seksenini kurtarmışlardı. Diğer yabancılar geri kalan yüzde yirmiyi ele geçirmeyi başarmışlardı. Drol kasabasındaki silahlar, zırhlar ve ilaçların hepsi çok değerli eşyalardı. Eğer İmparatorluğa götürülüp orada satılırlarsa yüksek fiyatlar ve zengin ödüller getirecekleri kesindi.

İskelet savaşçılara düzgün sıralar halinde sıraya girmelerini emrettikten sonra Han Shuo, Fanny’ye bir gülümsemeyle baktı, “Usta Fanny, bu eşyalar ve Karanlık Orman’dan elde ettiğimiz kazançlarla, sanırım okul yetkilileri bizim durumumuza bakacaklar. Akademi’ye döndüğümüzde büyücülük binbaşısı farklı gözlerle karşılaşacak.”

Fanny’nin ruh hali de o sırada son derece neşeliydi ve Han Shuo’nun önceki küstahlığını çoktan unutmuştu. Gözleri Han Shuo’ya bakarken yüzünde neşeli bir ifade belirdi ve hafifçe şöyle dedi: “Belki de hayır. Bunların çoğu Drol kasabasındaki dükkanlardan. Her ne kadar bu dükkanların sahipleri ya kaçıyor ya da ölmüş olsa da, eğer İmparatorluk bu malların menşeini öğrenseydi, onlara mutlaka el koyardı.”

Fanny’nin endişeleri sebepsiz değildi. Han Shuo biraz düşündü ve aniden Karanlık Orman’da tanıştığı tüccar Fabian’ı hatırladı. İkisinin yolları ayrıldığında Fabian, Han Shuo’nun onu bulup iş yapabilmesi için Han Shuo’ya bir kart bırakmıştı. Fabian, Boozt Tüccar Loncası’nın bir üyesiydi ve eğer onu bulurlarsa, eşyaları uygun şekilde imha etmenin uygun bir yolunu bulması gerekiyordu.

Düşünceleri bu noktaya geldiğinde Han Shuo kendinden emin bir şekilde Fanny’ye gülümsedi ve şöyle dedi: “Usta Fanny, endişelenmenize gerek yok. İmparatorluğa tek parça halinde döndüğümüz sürece, bu eşyaları imha etme yöntemlerim var ve bu da arkamda hiçbir iz bırakmamalı.”

Fanny, Han Shuo’ya yan gözle baktı ve sonrasında başını salladı ve duyguyla şunları söyledi: “Bryan, senin içini giderek daha az görebildiğimin farkına vardım. Bizden kaç sır sakladın… bu eşyaları ortadan kaldırmak için nasıl yöntemlere sahipsin?”

Hafifçe kıkırdayan Han Shuo, “Bu konuları daha sonra konuşalım. Sanırım ilk hareket tarzımız buradan nasıl ayrılacağımız ve hızla İmparatorluğa nasıl döneceğimiz olmalı.”

Han Shuo ve Fanny konuşurken, Beacher ve diğerleri, aralarında Gene, Bach ve diğer taraftaki büyücülük binbaşının da bulunduğu kişiler, kat ettikleri mesafeden geri dönmüşlerdi. Yüzlerindeki rahatlamış ifadelere bakılırsa Han Shuo, orkların büyük olasılıkla yaklaşan sonlarıyla karşı karşıya olduklarını biliyordu.

Gerçekten de Beacher ve diğerleri oraya vardıklarında gururla şöyle dedi: “Herkes rahat olsun, o orklardan hiçbiri başaramadı. Nihayet bir an için rahat olabiliriz.”

Sözlerinin yarısındayken aniden şaşkınlıkla etrafına bakıp “Eh, neler oluyor?” diye bağırdı.

Ork kurt binicilerinin ve geçitteki dev kurtların cesetleri dışında, tüm çantalar geri kalan insanlar tarafından paylaştırılmıştı. Özellikle Han Shuo ve Fanny tarafında, her biri dev bir çanta tutan bir dizi iskelet savaşçı özellikle dikkat çekiciydi.

Fanny biraz tuhaftı, ağzını açtı ve ne diyeceğini bilmiyordu. Sonunda heyecan içinde Han Shuo’ya dik dik bakmaktan kendini alamadı ve Han Shuo’nun yanıt vermesi gerektiğini belirtti.

Hiçbir şey olmamış gibi ileri doğru yürürken Han Shuo’nun yüzünde en ufak bir tuhaflık izi bile yoktu. İki çantayı vücudunun üzerine koydu ve uzaktan yeni dönen yabancı paralı askerlere, savaşçılara ve büyücülere seslendi. Hafifçe gülümsedi, “Bunların hepsi savaş ganimeti, cesur savaşçılar gelip birazını alıyor. Yakında herkes kendi yoluna gidecek, ancak az önce orkları hep birlikte geri püskürttük, bu yüzden bu eşyaların savaşımızın bir anı olmasına izin verin.”

“Elbette, tamam!”

Geri dönen on kadar maceracının hepsi aynı anda tezahürat yaptı ve heyecanla koştular, çantalardaki kaynakları ustalıkla karıştırdılar.

Beacher ve diğer hafif ana dal öğrencilerinden bazıları, Irene ve diğerlerinin de ellerinde doldurulmuş çantalar tuttuğunu gördüklerinde saflarına katılmaya hazırdılar. Irene’e doğru yürümeye başladılar.

“Küçük dostum, sen harika bir arkadaşsın. Gelecekte Battlewolves Paralı Asker Bölüğümüzün hizmetlerine ihtiyaç duyarsanız, çekinmeden çekinmeden konuşun.”

“Heh heh, seninle arkadaş olduğum için çok mutluyum. Gelecekte herhangi bir ilaca ihtiyacınız olursa gelip beni bulun.”

Bu kişilerin hepsi, iletişim bilgilerini içeren çok sayıda kart Han Shuo’nun eline geçerken, öğeleri karıştırırken neşeyle sohbet etti ve güldüler.

“Fanny Usta, neden bu eşyaları onlara veriyoruz? Bryan’ın nesi var?” Bir büyücülük öğrencisi olan Athena, Han Shuo öfkeyle sorarken acı dolu bir bakışla onun açık çantalarını izliyordu.

“Yöntemleri kesinlikle doğru. Eğer tüm bu kaynakları kendimiz yutarsak, bu insanlar hiçbir şey kazanamayacaklar ve bu durumu mutlaka İmparatorluğa bildireceklerdir. Belki de öfkelerinden bizi soymayı bile düşünebilirler. O zaman çok zor durumda kalırdık.

Bryan, ne yapacaklarını seçebilmeleri için şu anda yalnızca küçük bir kısmını çıkardı. Bunu yapmak aynı zamanda onları da yanımıza sürükler ve herkesin ağzını kapatır. Uzay halkaları yok ve bizim gibi iskelet savaşçıları el emeği için çağıramıyorlar, dolayısıyla fazla bir şey alamıyorlar. Sonuçta hâlâ en çok fayda sağlayan biz oluyoruz ve o da bu maceracıların dostluğunu kazandı. Şu anki Bryan gerçekten giderek daha da güçleniyor!” Fanny’nin güzel gözleri sürekli olarak, şaşkın Athena’ya açıklama yaparken maceracılarla konuşan ve gülen Han Shuo’nun figürüne odaklanmıştı.

“Giderek daha gizemli hale geliyor. Bütün bu rastgele bilgi parçalarını nereden öğrendiğini merak ediyorum ve bilgisinin aslında bir faydası var! Lisa, Han Shuo’ya baktı, ona göğsünü yuvarlaklaştırmayı öğrettiği gizli yolu hatırladı ve bir miktar duyguyla fısıldadı.

“Pekala, herkes seçimini yaptığına göre artık dağılalım. Gelecekte yardımına ihtiyaç duyabileceğim herhangi bir yol olursa utanmayacağım, haha! Han Shuo diğer tarafta tanıdık bir havayla mutlu bir şekilde sohbet ediyordu. Vücudundaki dört büyük torba temelde boştu.

Bu paralı askerler ve maceracıların hepsi az çok bazılarından faydalanmış ve ihtiyaç duydukları eşyaları kazanmışlardı. Han Shuo’ya baktıklarında onun göze inanılmaz derecede hoş göründüğünü hissettiler. Nihayet bir tur hoş sohbetin ardından herkes teker teker ayrıldı. Beacher ve diğerleri de gelip Fanny’ye teşekkür ettikten sonra ganimetlerini taşıyarak ayrıldılar.

Gene sonunda bölgede sadece Han Shuo ve diğerleri kaldığında hüzünlü bir pişmanlıkla konuştu, “Daha önce bilseydim kalırdım. Eğer gitmeseydik hafif binbaşıların elindeki çantalar mutlaka bizim olacaktı.”

Fanny, Gene’nin pişmanlığı hakkında hiçbir yorumda bulunmadı ve o anda birdenbire, üzerinde birkaç yılı olmasına rağmen zekasının Han Shuo’nunkiyle bile boy ölçüşemeyeceğini hissetti. Kalbinde istemsiz bir küçümseme dalgası büyüdü.

“Peki, şimdi ne yapmalıyız?” Fanny’nin gözleri Han Shuo’ya baktı ve soru doğal olarak ağzından çıktı.

Uçsuz bucaksız Nirolan Nehri’ne bakmak için başını kaldıran Han Shuo bir an düşündü ve alçak sesle şöyle dedi: “Aşağıdaki kanyonda birkaç yüksek ağaç var. Çantalarımızda çeşitli keskin silahlar ve birkaç adet gerilebilir halat demetleri var. Birkaç ağacı devirirsek hızla tahta sallar yapabileceğiz. Sallarla Nirolan Nehri’ni geçip doğrudan Balthazar Şehri’ne ulaşabileceğiz.”

“Anladım, o zaman neden diğerlerine şimdi söylemedin?” Gene, Han Shuo’nun sözlerini duyunca aniden sordu.

“Ayrılmak isterlerse bu beni ne ilgilendirir? Üstelik gittiklerinde orkların dikkatini bizden uzaklaştırabilecekler, bu da tehlikemizi azaltacak. Bu iyi değil mi?” Han Shuo hafifçe gülümsedi ve gerçeği açıkladı.

Fanny, Gene ve diğerleri onun sözleri karşısında şaşkına döndüler ve gizlice Han Shuo’nun artık gerçekten farklı olduğunu düşündüler. Başkalarıyla sohbet ederken ve mutlu bir şekilde gülerken, zaten içten içe onlara karşı komplolar kuruyordu.

Gene, Bach ve Bella, geçmişte Han Shuo’ya yaptıklarını düşünerek aniden birbirlerine baktılar. Aynı anda kalplerini bir ürperti sardı.